Аллаһу та’аладан қорқып, харамдардан (тыйым салынғандардан, күнәлардан) сақтану дегенді білдіреді. Харамды істемеу үшін күмәнді (харам немесе халал екендігі белгілі болмаған) нәрселерден сақтануға “уәра” деп айтылады. Осы тұрғыдан харамдардан қаттырақ, өте сақ болу дәрежесі болған уәра да тақуаның бірнеше мағынасынан біріне жатады. (Уәра бөлімін қараңыз)

Құран кәрімде былай делінген:

«Аллаһу та’ала тақуа иелерін жақсы көреді.» (Али Имран 76)

Пайғамбарымыз (саллаллаһу алейһи уә сәлләм): «Йа, Раббым! Маған ілім, хилм, тақуа және афийат ихсан ет!» дұғасын көп айтатын. Дұғада өткен ілімнен мақсат – пайдалы ілім, яғни иман, ғибадат, амал және ахлақ білімдері. Ал хилм – жұмсақтық деген сөз. Афийаттан мақсат – дін және ақиданың бұзық сенімдерден, жаман амалдардан, нәпсінің шәһуаттарынан, көңілдің уәсуәсадан (жаман ойдан) және күмәнді нәрселерден, дененің аурулардан шипа табуы, құтылуы, амандықта болуы дегенді білдіреді. (Бәриқа-Мұхаммед Хадими)

Барлық жақсылықтардың негізі – тақуа болып табылады. (Хадими)

Дүниеде пәлекеттерден, ахиретте жаһаннамнан, отта жанудан құтылу үшін екі нәрсе керек: діннің әмірлеріне мойынсұну, тыйымдарынан сақтану. Екеуінің ішіндегі ең үлкені, ең қажеттісі – тыйымдардан сақтану яғни уәра және тақуа болып табылады. (Имам Раббани)

Харамдардан толық сақтана алу үшін мубахтардың артығынан сақтану керек! Мубахтарды қажетті мөлшерде ғана қолдану керек! Зәрурет мөлшерінен аспау керек. Қолданғанда да құлдық міндеттерін жасай алу үшін деп ниет ету керек. Адам мубах яғни дін рұқсат еткен нәрселерден әр қалағанын істеп, мубахтарда шектен асатын болса, шүбһәлі (күмәнді) нәрселерді істей бастайды. Ал шүбһәлілер болса харамдарға жақын болады. Осылайша адам бір күні харамға түсуі мүмкін. (Имам Раббани)